Շեքսպիրյան հանրահայտ հարցադրման պես՝ արդեն մի քանի տարի է հնչում է նույնհարցը՝  փոխե՞լ, թե՞ չփոխել Հայաստանի պետական օրհներգը:  Այսօր դարձյալ այնքննարկումների սեղանին է:  Ակնհայտ է, որ  թեմայի արծարծումն անմիջականորեն կապված է ներհայաստանյանհեղափոխական տրամադրությունների հետ:   Ու դարձյալ  հանրային քննակումներիդաշտում Հայաստանի Հանրապետության նոր օրհներգ ունենալու պահանջն է.մտավորական շրջանակներում  մտմտում են՝ ինչո՞ւ չանդրադառնալ պետականխորհրդանիշների փոփոխման խնդրին ու, ի վերջո, չլուծել այդքան քննարկված ուչարչրկված հարցը:     Այսօրվա օրհներգը, որը  հիմնված է Առաջին Հանրապետության (1918-1920թթ.) քայլերգի վրա,  խստագույնս  քննադատվել է թե՛ իր անհաջող երաժշտության, թե՛տեքստի առումով: Ինչպես գիտենք, հիմնի տեքստը վերցված է Միքայել Նալբանդյանի«Իտալացի աղջկա երգը» բանաստեղծությունից, որի 18 քառատներից վերցվել է միքանիսը,  հետո մի քանի տողեր փոփոխվել են ու փորձ է արվել, իբրև թե, նորացնել, հարմարացնել ժամանակի մտածողությանը: Սակայն ստացվել է մի իսկական խառնաշփոթ.  բառերի մեջ ակնհայտ  անհամապատասխանություն կա մերժամանակների հետ: Հիշենք, թեկուզ հետևյալ տողերը՝ «յուր որդիքը արդ կանչում են,ազատ անկախ Հայաստան»՝ տպավորությունն այնպիսին է, թե հայ ժողովուրդը դեռօտարի լծի տակ է ու շարունակում է անկախության համար իր պայքարը:     Չնայած «թշվառ» բառը հանվել է տեքստից, բայց թշվառության զգացումնամբողջությամբ պահպանված է: Այդ զգացողությունը կա նաև երաժշտության մեջ: Մասնագետները մատնանշում են, որ Հայաստանի օրհներգի երաժշտությունը հայկական չէ, հետևաբար, չի կարող  բխել մեր հոգուց, մեր սրտից: Երաժշտությանմեջ չկա վերելք, մի բան, որը պետք է բնորոշ լինի օրհներգերին, փոխարենը կա՝ վայրէջք:Թե՛ խոսքերի, թե՛ երաժշտության խեղճությունը պետական օրհներգը դարձնում էթշվառության  խորհրդանիշ: Սա է պատճառը, …

Հարցազրույցը՝ ԱՐՄԻՆԵ ՍԻՄՈՆՅԱՆԻ  ՀԱՅ ՁԱՅՆ-ի զրուցակիցն է հոգեբան ԿԱՐԻՆԵ ՆԱԼՉԱՋՅԱՆԸ –Տիկին Նալչաջյան, Հայաստանը …